Wydawało się Jackowi, że gdyby zwykły człowiek, jego własny syn, nikt szczególny, nie mógłby mieć tej czystości umysłu, być może izolowane czyny cnoty, z którymi ludzie zachwyceni w późniejszym życiu nie były tak naprawdę odizolowane; Być może były one naturalną kontynuacją niewinnej dobroci, którą wszyscy ludzie przywieźli na świat podczas ich narodzin. Jeśli to prawda, to jego bliźniaki nie były szorstkimi, wadliwymi stworzeniami, które w większości z nich przypuszczały. Ich niepowodzenia nie były wrodzone, ale były wynikiem tego, gdzie poszli źle lub zostały zgrubieni przez ich doświadczenia; W ich sercach pozostali doskonałe.
(It seemed to Jack that if an ordinary human being, his own son, no one particular, could have this purity of mind, then perhaps the isolated deeds of virtue at which people marveled in later life were not really isolated at all; perhaps they were the natural continuation of the innocent goodness that all people brought into the world at their birth. If this was true, then his fellow-human beings were not the rough, flawed creatures that most of them supposed. Their failings were not innate, but were the result of where they had gone wrong or been coarsened by their experiences; in their hearts they remained perfectible.)
W kontemplacji Jacka uznaje głęboką niewinność wśród zwykłych ludzi, zwłaszcza gdy zastanawia się nad własnym synem. Zaczyna wierzyć, że akty dobroci i cnoty, które jednostki wykazują przez całe życie, mogą nie być niezwykłe, ale raczej przedłużeniem wrodzonej dobroci, które wszyscy posiada od urodzenia. Ta realizacja prowadzi go do zakwestionowania poglądu, że ludzie są zasadniczo wadli lub szorstcy.
Zamiast tego Jack sugeruje, że niedoskonałości i błędy są wynikiem doświadczeń życiowych, a nie...