Pomyśl tylko, mówię, próbując ją uspokoić. Oboje z nas nagich w samochodzie, ale bezpieczni i brzmią tak samo, całując się nawzajem w klaśnięciu grzmotu i dźwięku napędowego deszczu! To niemożliwe, mówi, ale pomyśl. Czy nie chciałbyś, z tego przytulnego małego schronienia pośród kosmicznej wściekłości, aby wysunąć język na cały świat?
(Just think, I say, trying to calm her down. The two of us naked in a car, but safe and sound all the same, kissing each other to the clap of thunder and the sound of the driving rain!This is impossible, she says.But just think. Wouldn't you like, from this snug little shelter in the midst of cosmic rage, to stick your tongue out to the entire world?)
Bohater próbuje uspokoić kobietę w samochodzie, skupiając się na intymnej sytuacji wśród burzy. Pomimo chaosu na zewnątrz podkreśla ich bezpieczeństwo i połączenie, sugerując, że dzielą się chwilą radości i buntu wobec zamieszania świata. Jego słowa mają inspirować poczucie wolności i uciec od rzeczywistości, zachęcając ją do przyjęcia tego doświadczenia, a nie ulegać strachowi.
Pozostaje sceptycznie nastawiona do wykonalności sytuacji, podkreślając jej niechęć do pełnego angażowania się w fantazję, którą opisuje. Niemniej jednak zaproszenie bohatera do wyobrażenia gry zabawnego buntu przeciwko zewnętrznym chaosie sugeruje tęsknotę za wspólną odwagą i spontanicznością, proponując, aby znaleźć pocieszenie i radość w sobie, pomimo okrucieństwa.