Życie jest tylko chodzącym cieniem, biednym graczem, który rozpada i martwi jego godzinę na scenę, a potem nie jest już słyszalny. Jest to opowieść idioty, pełna dźwięku i furii, nic nie oznaczającej.
(Life's but a walking shadow, a poor player,That struts and frets his hour upon the stage,And then is heard no more. It is a taleTold by an idiot, full of sound and fury,Signifying nothing.)
W „Makbecie” Szekspira cytat odzwierciedla ulotną naturę życia i nieistotność ludzkiej egzystencji. Porównując życie do „chodzącego cienia”, autor ilustruje, w jaki sposób życie może być efemeryczne i pozbawione substancji. Metafora „biednego gracza” podkreśla ideę, że jednostki odgrywają swoje role na wielkim etapie życia, ale ostatecznie ich wkład zanika, pozostawiając niewiele za sobą. Podkreśla to nieuniknione upływ czasu i przejściowy charakter ludzkich starań.
Ponadto wyrażenie „opowieść opowiedziana przez idioty” nasila poczucie daremności, sugerując, że dramat życia jest chaotyczny i pozbawiony znaczenia. „Dźwięk i furia” wskazują hałas i zamieszanie istnienia, ale ostatecznie „nic nie oznaczają”. To uznanie absurdalności życia stwarza egzystencjalne pytania dotyczące celu i śmiertelności, zachęcając czytelników do kontemplowania własnego znaczenia w świecie, który może wydawać się obojętny na ludzkie walki.