Systemy żywe nigdy nie są w równowadze. Są z natury niestabilne. Mogą wydawać się stabilne, ale nie są. Wszystko się porusza i zmienia. W pewnym sensie wszystko jest na skraju upadku.
(Living systems are never in equilibrium. They are inherently unstable. They may seem stable, but they're not. Everything is moving and changing. In a sense, everything is on the edge of collapse.)
W „Jurassic Park” Michaela Crichtona koncepcja systemów żywych jest omawiana jako nieustannie niestabilna, pomimo stabilności. Skomplikowana dynamika tych układów ujawnia, że są one w stałym stanie strumienia, pod wpływem wielu czynników, które zapobiegają prawdziwej równowagi. Ta nieodłączna niestabilność sugeruje, że każdy organizm i ekosystem zawsze dostosowują się, ewoluują i na skraju transformacji.
Ta perspektywa podkreśla fundamentalną prawdę o życiu: chociaż systemy mogą wydawać się zrównoważone, rzeczywistość jest delikatną zależnością sił, które utrzymują je w sposób ciągły. Pojęcie bycia „na skraju upadku” podkreśla, że zmiana jest nie tylko nieunikniona, ale także niezbędna do przetrwania i rozwoju. Temat ten rezonuje w całej narracji, ponieważ bada konsekwencje próby kontrolowania lub ograniczenia tych naturalnych procesów.