Jeszcze jedno w długiej linii, ponure istota między innymi, tak jak on, prawie niekończąca się liczba opóźnionych w mózgu. Życie biologiczne trwa, pomyślał. Ale dusza, umysł-wszystko jeszcze nie żyje. Maszyna odruchowa. Jak jakiś owad. Powtarzające się skazane wzory, pojedynczy wzór, w kółko. Odpowiednie czy nie.
(One more in a long line, a dreary entity among many others like him, an almost endless number of brain-damaged retards. Biological life goes on, he thought. But the soul, the mind-everything else is dead. A reflex machine. Like some insect. Repeating doomed patterns, a single pattern, over and over now. Appropriate or not.)
Fragment odzwierciedla ponurą perspektywę istnienia, przedstawiając życie jako ciągły cykl pozbawiony znaczenia. Bohater postrzega siebie jako kolejną utraconą istotę wśród wielu, sugerując, że pomimo kontynuowania funkcji biologicznych istnieje głęboki brak świadomości i indywidualności. To poczucie rozpaczy podkreśla uczucie uwięzienia w monotonnym egzystencji, podobnie jak owad instynkt
Ta perspektywa rodzi pytania o naturę ludzkości i esencję duszy. Termin „maszyna odruchowa” wywołuje ideę działań bez prawdziwej świadomości, utkniętego w powtarzalnych zachowaniach. Rezygnacja bohatera do bycia częścią „ponurego istoty” sugeruje głębokie rozczarowanie celem życia, ponieważ krytykują brak zaangażowania umysłu w znaczący sposób. Ogólnie rzecz biorąc, oddaje poczucie beznadziejności wśród wytrwałości życia.