Jedną z umiejętności żalu, jakiego nauczyła się Lusa, było mocno trzymać się ostatnich chwil między snem a budzeniem. Czasami, potem, wczesnym rankiem, starając się, aby nie otworzyć oczy ani nie obudzić umysłu przez ciepłą drowa na powierzchnię, na której ból pękał i mógł, odkryła, że może wybrać swoje marzenia. Mogła nazwać pamięć i cierpliwie podążać za nią do ciała, dźwięku i zapachów. To będzie znów jej życie, a ona była trzymana i bezpieczna. Wszystko niezdecydowane. Wszystko wciąż nowe.
(One of the skills of grief that Lusa had learned was to hold on tight to the last moments between sleep and waking. Sometimes, then, in the early morning, taking care not to open her eyes or rouse her mind through its warm drowse to the surface where pain broke clear and could, she found she could choose her dreams. She could call a memory and patiently follow it backward into flesh, sound, and scents. It would be come her life once again and she was held and safe. Everything undecided. Everything still new.)
Lusa, ucząc się poruszać się w swoim smutku, odkryła zdolność do pielęgnowania ulotnych momentów między snem a budzeniem. W tych wczesnych porannych przypadkach unika w pełni przebudzenia, pozwalając sobie na wybór marzeń, które przynoszą komfort. W tym stanie może ponownie odwiedzić wspomnienia, przeżywając wrażenia i emocje, które kiedyś zdefiniowały jej życie, zyskując poczucie bezpieczeństwa i związku z przeszłością. Ta praktyka pozwala jej doświadczyć momentu, w którym wszystko jest świeże i nierozwiązane.
Gdy Lusa zanurza się w tych cenionych wspomnieniach, znajduje ukojenie pośród swojego żalu. Akt przypominania wspomnień nie tylko zapewnia jej schronienie, ale także pozwala jej skonfrontować złożoność jej emocjonalnego krajobrazu. Przekraczając tę delikatną równowagę między snami a rzeczywistością, odzyskuje momenty radości i piękna, przekształcając ból w przestrzeń potencjału i nowych początków.