Lusa, ucząc się poruszać się w swoim smutku, odkryła zdolność do pielęgnowania ulotnych momentów między snem a budzeniem. W tych wczesnych porannych przypadkach unika w pełni przebudzenia, pozwalając sobie na wybór marzeń, które przynoszą komfort. W tym stanie może ponownie odwiedzić wspomnienia, przeżywając wrażenia i emocje, które kiedyś zdefiniowały jej życie, zyskując poczucie bezpieczeństwa i związku z przeszłością. Ta praktyka pozwala jej doświadczyć momentu, w którym wszystko jest świeże i nierozwiązane.

Gdy Lusa zanurza się w tych cenionych wspomnieniach, znajduje ukojenie pośród swojego żalu. Akt przypominania wspomnień nie tylko zapewnia jej schronienie, ale także pozwala jej skonfrontować złożoność jej emocjonalnego krajobrazu. Przekraczając tę ​​delikatną równowagę między snami a rzeczywistością, odzyskuje momenty radości i piękna, przekształcając ból w przestrzeń potencjału i nowych początków.