aby zsynchronizować rok księżycowy i słoneczny, mniej więcej co trzy lata dodawano miesiąc interkalarny. Ten miesiąc makijażu nazywał się Veadar. Utknął więc w zmiennym kalendarzu żydowskim i roku księżycowym, który czasami się zmieniał, a następnie musiał zostać ponownie skalibrowany, że tak powiem, zgodnie z rocznym cyklem słonecznym. Jak miał cokolwiek wymyślić na podstawie kalendarza, który miał różną długość roku? Nic dziwnego, że Sir Robert Anderson zdecydował się przyjąć rok noahadzki, który liczy trzysta sześćdziesiąt dni! Nic innego nie wydawało się działać.
(order to keep the lunar and solar year synchronized, an intercalary month was added every three years or so. This makeup month was called Veadar. So he was stuck with a Jewish calendar that varied and a lunar year which sometimes varied and then had to be recalibrated, so to speak, with the solar yearly cycle. How was he supposed to figure out anything based upon a calendar which had varying year lengths? No wonder Sir Robert Anderson had chosen to use a Noahadic year of three-hundred-and-sixty days! Nothing else seemed to work.)
Kalendarz żydowski stanął przed wyzwaniami związanymi z utrzymaniem synchronizacji lat księżycowych i słonecznych. Aby rozwiązać ten problem, mniej więcej co trzy lata dodawano miesiąc przestępny o nazwie Veadar, ale spowodowało to zmienność w kalendarzu. W rezultacie rok księżycowy może się znacznie różnić, co prowadzi do komplikacji przy próbie polegania na kalendarzu, który nie ma stałej długości roku.
Decyzja Sir Roberta Andersona o zastosowaniu 360-dniowego roku noahadzkiego uwypukla trudność w znalezieniu stabilnych ram. Biorąc pod uwagę wahania kalendarza żydowskiego i potrzebę ponownej kalibracji z cyklem słonecznym, zrozumiałe było, dlaczego wolałby system stały. Złożoność różnych długości lat sprawiała, że niezawodne mierzenie czasu było trudnym zadaniem.
