Rodzice uszkadzają swoje dzieci. Nie można na to pomóc. Młodzież, podobnie jak nieskazitelne szkło, pochłania odciski swoich opiekunów. Niektórzy rodzice rozmazują, inni pękają, kilka rozbijających dzieciństwo całkowicie w poszarpane małe kawałki, poza naprawą.
(Parents damage their children. It cannot be helped. Youth, like pristine glass, absorb the prints of its handlers. Some parents smudge, others crack, a few shatter childhoods completely into jagged little pieces, beyond repair.)
W książce „Pięć osób, które spotykasz w niebie” Mitcha Albom, autor bada głęboki wpływ, jaki rodzice wywierają na życie swoich dzieci. Ilustruje, w jaki sposób doświadczenia i działania rodziców mogą pozostawić trwałe oceny młodzieży, porównując je z delikatnym szkłem, które pochłania każdy dotyk. Ta metafora podkreśla zarówno podatność dzieci, jak i odpowiedzialność rodziców za kształtowanie ich przyszłości.
Albom przyznaje, że chociaż niektórzy rodzice mogą przypadkowo powodować drobne niedoskonałości, inni mogą powodować bardziej znaczące szkody, pozostawiając dzieci z bliznami na całe życie. Pojęcie dzieciństwa roztrzaskane na nieodwracalne utwory sugeruje, że wpływ rodziców może mieć niszczycielskie skutki, podkreślając znaczenie wychowania i uważnych interakcji w rozwoju dziecka.
