Randy Alcorn opisuje swoją naukę o byciu stewardem: jeśli Bóg był właścicielem, byłem menedżerem. Musiałem przyjąć mentalność stewarda wobec aktywów. Powierzył mi, że mi nie dał. Steward zarządza zasobami dla korzyści właściciela. Steward nie ma poczucia uprawnień do aktywów, którym zarządza. Jego zadaniem jest dowiedzieć się, co właściciel chce zrobić z jego aktywami, a następnie wykonać swoją wolę.
(Randy Alcorn describes his own learning about being a steward: If God was the owner, I was the manager. I needed to adopt a steward's mentality toward the assets. He had entrusted-not given- to me. A steward manages assets for the owner's benefit. The steward carries no sense of entitlement to the assets he manages. It's his job to find out what the owner wants done with his assets, then carry out his will.)
Randy Alcorn podziela znaczącą lekcję zarządzania, podkreślając rozróżnienie między własnością a zarządzaniem. Przyznaje, że chociaż Bóg jest prawdziwym właścicielem wszystkich aktywów, jest on jedynie menedżerem powierzonym tymi zasobami. Ta perspektywa sprzyja poczuciu odpowiedzialności, wzywając jednostki do przyjęcia mentalności stewarda, w której uznają, że ich rolą nie jest domaganie się uprawnienia, ale zarządzanie darami Boga zgodnie z Jego wolą.
W opinii Alcorna bycie zarządcą polega na tym, że aktywnie dąży do zrozumienia pragnień właściciela i wdrażania ich w zarządzaniu zasobami. Podkreśla, że zarządzanie zasadniczo dotyczy służenia interesom właściciela i wykorzystywaniu powierzonych aktywów w sposób, który jest zgodny z intencjami Boga, wzmacniając przekonanie, że jesteśmy opiekunami tego, co ostatecznie należy do niego.