Poświęcenie - powiedział kapitan. - Zrobiłeś jeden. Zrobiłem jeden. Wszyscy je tworzymy. Ale byłeś zły na siebie. Ciągle myślałeś o tym, co straciłeś. Nie rozumiesz. Ofiara jest częścią życia. Tak ma być. To nie jest coś do żalu. Jest to coś, do czego należy. Małe ofiary. Wielkie ofiary. Matka pracuje, aby jej syn mógł iść do szkoły. Córka wraca do domu, aby zająć się swoim chorym ojcem.
(Sacrifice," The Captain said. "You made one. I made one. We all make them. But you were angry over yours. You kept thinking about what you lost.You didn't get it. Sacrifice is a part of life. It's supposed to be. It's not something to regret. It's something to aspire to. Little sacrifices. Big sacrifices. A mother works so her son can go to school. A daughter moves home to take care of her sick father.)
W dialogu „Pięciu ludzi, których spotykasz w niebie”, kapitan podkreśla koncepcję poświęcenia jako nieodłącznego aspektu życia. Przyznaje, że każdy składa ofiary, ale wskazuje, że gniew postaci wynika z zamieszkania na osobistą straty, a nie rozpoznawanie wartości samej poświęcenia. Ofiary nie należy postrzegać przez soczewkę żalu, ale jako szlachetny akt odzwierciedlający miłość i obowiązek wobec innych.
Kapitan ilustruje, że ofiary występują w różnych formach, zarówno dużych, jak i małych, powołując się na przykłady, takie jak poświęcenie matki na edukację jej dziecka i wybór córki, aby opiekować się jej chorym rodzicem. Akty te podkreślają znaczenie bezinteresowności i głębokie powiązania, które łączą jednostki. Ostatecznie ofiara jest przedstawiana nie tylko jako ciężar, ale jako istotna część ludzkiego doświadczenia, o której warto przyjąć i aspiruje.