(She breathed in slowly; this was what she had, the beauty of this awful night. She listened for small yips in the distance, something to put in her heart besides the lost phoebes and the dread of another full moon rising with no more small celebrations from her body ever again. She kept herself still and tried to think of coyote children emerging from the forest's womb with their eyes wide open while the finite possibilities of her own children closed their eyes, finally, on this world.)
W tym fragmencie bohater zajmuje chwilę, aby docenić piękno ciemnej nocy, zmagając się z jej poczuciem straty i tęsknoty. Jej serce jest ciężkie ze wspomnieniami o zagubionych radości, symbolizowanych przez Phoebes, ponieważ stoi w obliczu rzeczywistości własnych niedokończonych pragnień, szczególnie w odniesieniu do macierzyństwa. Księżyc w pełni służy jako nawiedzające przypomnienie tego, co nigdy nie będzie, rzucając cień na jej odbicia.
Ponieważ pozostaje nieruchoma, przywołuje obrazy kojotów pojawiających się na świecie, reprezentujące niewinność i nowe początki. Natomiast zamknięcie jej własnych możliwości odzwierciedla słodko -gorzką naturę życia i nieuchronność zmian. To zestawienie podkreśla jej walkę między zaakceptowaniem piękna wokół niej a opłakaniem jej osobistych strat, podkreśleniem tematów natury, macierzyństwa i cyklu życia w pracy Kingsolver.
