Powtarzała, że powódź była wolą Boga i musieliśmy się do niej poddać. Ale nie widziałem rzeczy w ten sposób. Zgłoszenie wydawało mi się bardzo podobne do rezygnacji. Gdyby Bóg dał nam siłę kaucji-gumpcję, aby spróbować uratować siebie-czy nie tego chciał, abyśmy zrobili?
(She kept saying that the flood was God's will and we had to submit to it. But I didn't see things that way. Submitting seemed to me a lot like giving up. If God gave us the strength to bail-the gumption to try to save ourselves-isn't that what he wanted us to do?)
W „pół złamanych koni” bohater zmaga się z koncepcją boskiej woli podczas powodzi. Podczas gdy inna postać nalega, aby powódź była aktem Boga, który wymaga poddania, bohater kwestionuje to pojęcie. Do nich nie jest wyrazem wiary, ale raczej aktem poddania się. Wierzą, że jeśli Bóg zapewni siłę do walki z przeciwnościami, wówczas podejmowanie działania w celu zbawienia siebie jest prawdziwą ścieżką wiary.
Ten wewnętrzny konflikt podkreśla szerszy temat osobistej agencji kontra poddanie się w obliczu trudności. Perspektywa bohatera podkreśla znaczenie odporności i przekonanie, że boska pomoc często przejawia się poprzez odwagę działać, a nie biernie znosić okoliczności. Oddaje esencję ludzkiej determinacji i moralną odpowiedzialność za stawienie czoła wyzwaniom.