Wiedziała, że ma tendencję, by pozwolić jej umysłowi wędrować, ale z pewnością to sprawiło, że świat był interesujący. Jedna myśl doprowadziła do drugiej, jedna pamięć wywołała drugą. Jak było to nudne, pomyślała, nie przypominać sobie o wzajemnych powiązaniach wszystkiego, jak nudne dla teraźniejszości nie wywołało przeszłości, bo tutaj nie sugerować.
(She knew that she had a tendency to allow her mind to wander, but surely that's what made the world interesting. One thought led to another, one memory triggered another. How dull it would be, she thought, not to be reminded of the interconnectedness of everything, how dull for the present not to evoke the past, for here not to imply there.)
Bohater zastanawia się nad jej tendencją do pozwalania jej umysłowi dryfować, co uzna za bogactwo jej doświadczeniom na świecie. Docenia, w jaki sposób jedna myśl może wywołać łańcuch wspomnień i pomysłów, zwiększając jej zrozumienie związków życia. Ta wędrówka umysłu przynosi żywotność i głębię jej chwili obecnej.
Rozważa monotonię, która miałaby miejsce, gdyby momenty były izolowane, pozbawione wcześniejszych doświadczeń i przyszłych implikacji. Jej rozważania podkreślają piękno znalezione w połączeniu wspomnień i myśli, sugerując, że ta wzajemna zależność sprawia, że życie jest naprawdę wciągające i pełne znaczenia.