Niektórzy ludzie wyśmiewali cię, jeśli powiedziałeś, że dołączyłeś do innych, gdy nadszedł twój czas. Cóż, mogli się śmiać, ci sprytni ludzie, ale z pewnością musieliśmy mieć nadzieję, a życie bez jakiejkolwiek nadziei nie było żadnym życiem: było to niebo bez gwiazd, krajobraz smutku i pustki.
(Some people mocked you if you said that you joined others when your time came. Well, they could laugh, those clever people, but we surely had to hope, and a life without hope of any sort was no life: it was a sky without stars, a landscape of sorrow and emptiness.)
Cytat podkreśla kpiny, przed którymi stoją ci, którzy przyłączają się w chwilach zbiorowego doświadczenia, sugerując, że niektórzy ludzie nie rozumieją znaczenia nadziei w życiu. Pomimo ośmieszenia autor podkreśla, że posiadanie nadziei jest niezbędne dla znaczącego istnienia, kontrastując z życiem pozbawionym radości, porównanego do nieba bez gwiazd.
Ta metafora ilustruje, w jaki sposób nadzieja może oświetlić nawet najciemniejsze czasy, zapewniając poczucie spełnienia i celu. Temat sugeruje, że wspólne doświadczenia i wspólne aspiracje są niezbędne do zwalczania rozpaczy, podkreślając ludzką potrzebę połączenia i optymizmu.