W swojej powieści „A Emprola Life: A Novel in Five Love Stories” Sebastian Faulks bada naturę tożsamości i egzystencji z perspektywy osoby zastanawiającej się nad ich życiem. Narrator wyraża poczucie oderwania, czując się tak, jakby ich doświadczenia życiowe mogły nie należeć do nich, ale raczej odzwierciedlać doświadczenia innych. Ten pomysł rodzi pytania o autentyczność poszczególnych doświadczeń i ich kształtowania tożsamości.
Kontemplacja wydarzeń życiowych jako prawdopodobnie pożyczona z czyjąś narracji podkreśla złożoność pamięci i percepcji. Zaprasza czytelników do zastanowienia się, ile z tego, kim jesteśmy, jest z natury nasze w porównaniu z oczekiwaniami społecznymi i wspólnymi ludzkimi doświadczeniami. Cytat zawiera tę egzystencjalną niepewność, podkreślając płynność historii życia i powiązania, które tworzą wśród ludzi.