TAL MUSIAŁ się roześmiać. Mało reprezentacyjny! Czy to nie dziwne, że ludzie patrzyli na siebie oczami cielesnymi, a nie duchowymi? Z pewnością ta droga kobieta przeszła przez błoto i brud pod każdym względem; była wystraszona, wyczerpana, obdarta i brudna. Ale aniołom ukazała się tak, jak widział ją sam Bóg, tak jak każda inna odkupiona święta Boga żywego: czysta, lśniąca, czysta, ubrana w szaty białe jak śnieg.
(TAL HAD TO laugh. Hardly presentable! Wasn't it strange, the way humans looked at themselves with eyes of flesh and not of the Spirit? Certainly that dear woman had been through mire and filth of every degree; she was scarred, exhausted, ragged, and dirty. But to the angels, she appeared as God Himself saw her, just as any other redeemed saint of the living God: pure, shining, clean, dressed in garments as white as snow.)
Tal rozbawił sposób, w jaki ludzie postrzegają swój wygląd. Wydało mu się dziwne, że ludzie patrzą na siebie oczami fizycznymi, a nie duchowymi. W kontekście kobiety, która przeżyła trudności, zauważył, jak społeczeństwo może ją ocenić na podstawie jej zniszczonego i obdartego stanu, na który składają się widoczne blizny i brud. Jednak ta powierzchowna ocena całkowicie zignorowała głębszą prawdę o jej wartości.
W przeciwieństwie do aniołów i, co ważne, Boga, ta kobieta była postrzegana w innym świetle. Zamiast skupiać się na jej stanie fizycznym, rozpoznali ją jako odkupioną i czystą, ozdobioną szatami białymi jak śnieg. Ta perspektywa uwydatniła zasadniczą rzeczywistość duchową, która wykracza poza ludzki osąd, przypominając czytelnikom o wrodzonej godności i boskim pięknie obecnym w każdym człowieku, niezależnie od jego okoliczności zewnętrznych.
