Niebieski człowiek wyciągnął rękę. Uczciwość, powiedział, nie rządzi życia i śmierci. Gdyby tak było, żaden dobry człowiek nigdy nie umarłby młodo.
(The Blue Man held out his hand. Fairness, he said, does not govern life and death. If it did, no good person would ever die young.)
W „The Five Pive Ye You Mating In Heaven” Mitcha Alboma wyraża głęboką prawdę o nieprzewidywalności życia. Twierdzi, że uczciwość nie jest ostateczną zasadą, która rządzi naszym istnieniem, szczególnie jeśli chodzi o śmiertelność jednostek. To stwierdzenie kwestionuje pogląd, że dobre uczynki powinny zagwarantować długie życie, podkreślając, że los często działa poza naszym zrozumieniem sprawiedliwości lub uczciwości.
Ten wgląd służy jako przejmujące przypomnienie, że życie jest z natury złożone i nie jest sformułowane przez proste równanie zasług i nagrody. Słowa niebieskiego człowieka sugerują, że cierpienie i strata są uniwersalnymi doświadczeniami, które nie dyskryminują w oparciu o charakter lub moralność. Ostatecznie narracja Alboma zaprasza czytelników do zastanowienia się nad głębszymi znaczeniami życia i śmierci, sugerując, że nasze podróże są coś więcej niż zwykła uczciwość.