Rozwiązanie i sprzedaż British Rail, przekształcając ją w chaotyczną sieć pobierającą wygórowane ceny za nieudoskonalone i wciąż dotowane przez podatników usługi, nieco zaciemniły ten żart, co przypadło do gustu popularnym osobom. Przestaliśmy chichotać. To było tak, jakby podchmielony wujek zaatakował recepcjonistkę.
(The dissolution and sale of British Rail, transforming it into a disjointed network charging exorbitant prices for an unimproved and still taxpayer-subsidised service, darkened the joke a bit much for popular tastes. We stopped chuckling. It was like the tipsy uncle had assaulted a receptionist.)
Autor David Mitchell zastanawia się nad negatywnymi konsekwencjami prywatyzacji British Rail, która doprowadziła do fragmentacji systemu kolejowego charakteryzującego się wysokimi opłatami i nieodpowiednią obsługą. Sugeruje, że początkowy humor otaczający stan sieci kolejowej osłabł, zastąpiony rozczarowaniem i frustracją opinii publicznej.
Ta przemiana, porównana do niewłaściwego incydentu z pijanym wujkiem, podkreśla, jak zabawna niegdyś opowieść o upadku British Rail stała się poważną sprawą. Zależność od finansowania podatników w połączeniu z brakiem poprawy jakości usług przyczyniła się do ponurego postrzegania systemu kolei przez społeczeństwo.