Prawda była taka, że nie utrzymywali kontaktu. Wojna mogła wiązać mężczyzn jak magnes, ale jak magnes również mógł ich odeprzeć. Rzeczy, które widzieli, rzeczy, które zrobili. Czasami po prostu chcieli zapomnieć.
(The truth was, they had not kept in touch. War could bond men like a magnet, but like a magnet it could repel them, too. The things they saw, the things they did. Sometimes they just wanted to forget.)
Postacie w „The Five Pięć osób” Mitcha Alboma ilustrują, w jaki sposób wojna może tworzyć intensywne powiązania między jednostkami, ale może również prowadzić do dystansu emocjonalnego. Wspólne doświadczenia konfliktu tworzą więź przypominającą atrakcję magnetyczną, ale ciężar traumy może odejść od siebie. Ta dualność odzwierciedla złożoność relacji międzyludzkich ukształtowanych przez ekstremalne okoliczności.
Pomimo ich wcześniejszej koleżeństwa postacie rozeszły się, nie mogąc poradzić sobie z nawiedzającymi wspomnieniami o swoich doświadczeniach. Ciężar tego, czego byli świadkami, często doprowadza ich do poszukiwania samotności, ponieważ zapomnienie staje się mechanizmem radzenia sobie. Pojęcie to oddaje głęboki wpływ traumy na relacje, podkreślając walkę między pragnieniem połączenia a instynktem wycofania się do izolacji.