Istnieje łuk obsługiwany przez cztery rozległe kolumny. Wytrawiono setki setek jardów kamienia, furlong z kamienia, są nazwy: kim są te, te? Ludzie, którzy zginęli w tej bitwie? Nie. Zagubione, te, których nie znaleźli. Pozostałe są na cmentarzach. To tylko ... nieuzasadnione. Kiedy mogła mówić ponownie. Z całej wojny mężczyzna potrząsnął głową. Tylko te pola. Elizabeth siedziało na schodach. Nikt mi nie powiedział. Mój Boże, nikt mi nie powiedział
(There is an arch supported by four vast columns. Etched over hundreds and hundreds of yards of stone, furlongs of stone, there are names: Who are these, these? The men who died in this battle?No. The lost, the ones they did not find. The others are in the cemeteries.These are just the ... the unfound. When she could speak again. From the whole war?The man shook his head. Just these fields.Elizabeth sat on the steps. No one told me. My God no one told me)
Fragment opisuje imponujący łuk obsługiwany przez cztery duże kolumny, napisane licznymi nazwami. Te imiona należą do osób, które zginęły w bitwie, ale nigdy ich nie znaleziono, niż te pochowane na cmentarzach. Ten pomnik służy jako ponure przypomnienie wielu, którzy zginęło podczas wojny, ale pozostają niezidentyfikowane. Waga tej realizacji staje się przytłaczająca dla Elżbiety, która zastanawia się nad tragedią ich nieobecności.
Gdy rozważa znaczenie tych imion, Elizabeth wyraża swój szok i smutek z powodu braku świadomości na temat istnienia takiego pomnika. Podkreśla osobistą stratę i szerszy historyczny wpływ wojny, uchwycając głęboki rezonans emocjonalny pamiętania tych, którzy nie mają grobu. Reakcja Elizabeth oznacza głębokie uznanie poświęceń i utrzymujących się pytań dotyczących losów zagubionych żołnierzy.