Było wielu ludzi, którzy tak naprawdę nie wierzyli w Boga, ale którzy chcieli w Niego wierzyć i powiedzieli, że tak. Niektórzy ludzie mówili, że ci ludzie byli głupi, że byli hipokrytyczni, ale Mma Ramotswe nie był tego pewien. Jeśli coś lub ktoś mógłby pomóc ci przetrwać życie, prowadzić życie, które było dobre i celowe, czy miało to znaczenie tak bardzo, jeśli ta rzecz lub ta osoba nie istniała? Myślała, że to nie było w najmniejszym stopniu. PRZEZ
(There were plenty of people who did not really believe in God, but who wanted to believe in him, and said that they did. Some people said that these people were foolish, that they were hypocritical, but Mma Ramotswe was not so sure about that. If something, or somebody, could help you to get through life, to lead a life that was good and purposeful, did it matter all that much if that thing or that person did not exist? She thought it did not-not in the slightest bit. BY)
W narracji niektóre osoby wyrażają pragnienie wierzenia w Boga, pomimo wątpliwości co do jego istnienia. Prowadzi to do osądu innych, którzy uważają tych wierzących za głupich lub hipokrytycznych. Jednak MMA Ramotswe ma inną perspektywę. Rozważa wartość wiary w coś lub kogoś, kto pomaga w nawigacji w wyzwaniach życiowych i kierowaniu satysfakcjonującym egzystencją.
Dla MMA Ramotswe esencja wiary nie polega na dosłownym istniu bóstwa, ale w pozytywnym wpływie na życie ludzi. Dochodzi do wniosku, że jeśli przekonanie przyczynia się do dobrego samopoczucia i poczucia celu, faktyczne istnienie obiektu tego przekonania może wcale nie mieć znaczenia. To zrozumienie odzwierciedla głębokie uznanie dla roli wiary i nadziei w ludzkich doświadczeniach.