Te lśniące gwiazdy, lubił wskazać, były jednym ze specjalnych smakołyków dla ludzi takich jak my, którzy żyli na pustyni. Powiedziałby, że bogaci miasto mieszkali w fantazyjnych mieszkaniach, ale ich powietrze było tak zanieczyszczone, że nawet nie mogli zobaczyć gwiazd. Musielibyśmy nie mieć umysłu, aby chcieć handlować miejscami z którymkolwiek z nich.
(Those shining stars, he liked to point out, were one of the special treats for people like us who lived out in the wilderness. Rich city folks, he'd say, lived in fancy apartments, but their air was so polluted they couldn't even see the stars. We'd have to be out of our minds to want to trade places with any of them.)
W „The Glass Castle” perspektywa bohatera podkreśla piękno życia na pustyni. Postać kontrastuje wiejskie wrażenia ze gwiazd z miejskim stylem życia bogatych, którzy pozbawiają cieszenia się czystego nocnego nieba z powodu zanieczyszczenia. Ta różnica podkreśla proste, ale głębokie nagrody życia na wsi, sugerując, że natura oferuje unikalne skarby, których nie ma w mieście.
Twierdzenie postaci odzwierciedla głębsze uznanie dla świata przyrody i krytyki materializmu. Nalega, że pomimo wyzwań związanych z życiem na pustyni, wolność i podziw obserwacji gwiazd są nieocenione, dzięki czemu pomysł zamiany życia z zamożnymi mieszkańcami miast jest nieprzyjemny. To ujawnia temat znalezienia radości w prostocie i autentyczności.