Czas minął. Podobnie jak płatki wstrząśnięte na śniegu, życie osób zaangażowanych w tragedię powoli osiadło na ziemi, nie w tych samych miejscach, ale w nowych kieszeniach pokoju.
(Time passed. Like flakes shaken in a snow globe, the lives of those involved in the tragedy settled slowly to the ground, not in the same spots but in new pockets of peace.)
Po tragedii czas pozwala chaotycznemu życiu osób dotkniętych stopniowo poczucie spokoju. Podobnie jak płatki śniegu na świecie, mogą nie lądować w tym samym miejscu, które zaczęli, ale zamiast tego znaleźć nowe obszary pocieszenia. Ta transformacja odzwierciedla podróż uzdrawiania i dostosowywania, której ludzie doświadczają po głębokiej straty lub wstrząsach.
Praca Mitcha Alboma podkreśla, w jaki sposób jednostki odbudowują swoje życie inaczej po znaczących wydarzeniach. Ścieżka każdej osoby do pokoju jest wyjątkowa, ilustrując odporność i zdolność dostosowywania się po zamieszaniu. Ostatecznie narracja ujawnia, że zmiana może prowadzić do nieoczekiwanej, ale znaczącej, drugiej szanse w życiu.