Przechodząc przez ruiny, znów zobaczyła, co widziała tyle razy: o ile lepiej Amerykanie reagowali na katastrofę niż jej zapobieganie.
(Walking through the ruins, she saw all over again what she had seen so many times: how much better Americans were at responding to a disaster than preventing it.)
W „Piątym ryzyku” Michael Lewis bada amerykańską reakcję na katastrofy, podkreślając powtarzający się motyw: kraj przoduje w reakcji na kryzysy, a nie proaktywnie ich zapobieganie. Gdy bohater przechodzi przez opuszczalne ruiny, zastanawia się nad surową rzeczywistością tej tendencji, ujawniając wzór, w którym zasoby i wysiłki są mobilizowane dopiero po uderzeniu katastrofy.
Ta obserwacja służy jako krytyka systemowych awarii w gotowości na katastrofę. Podkreśla potrzebę zmiany perspektywy, sugerując, że skupienie się na zapobieganiu może ostatecznie uratować życie i zasoby, zamiast polegać na reaktywnym podejściu, które często przychodzi za późno.