była kobietą palestyńską samobójcą zamachowca ściskającym karabin jedną ręką, a jej małym synem w drugiej. Wydawało się, że była to jedyna wizja równości płci. Ahmadineżad ustanowił oddzielne windy dla mężczyzn i kobiet w budynkach rządowych, a on wystrzelił pokosy robotników miejskich, którzy nie byli wystarczająco religijni ani poświęcone jego ideologii. Teheran
(was a female Palestinian suicide bomber clutching a rifle in one hand and her little son in the other. This, it seemed, was the state's only vision of gender equality. Ahmadinejad instituted separate elevators for men and women in government buildings, and he fired swaths of municipal workers who were not religious or devoted enough to his ideology. Tehran)
Przedstawienie żeńskiego palestyńskiego zamachowca samobójczego, trzymającego karabin w jednej ręce, a jej dziecko w drugiej, jest przykładem niepokojącej interpretacji równości płci. Ten obraz odzwierciedla surową rzeczywistość, w której role kobiet są często kształtowane przez przemoc i konflikt, a nie wzmocnienie i wolność. Takie reprezentacje mogą zniekształcić narrację otaczającą prawa kobiet w regionach dotkniętych wojną i zamieszaniem.
Zgodnie z rządem Ahmadineżada Iran był świadkiem regresji równości płci i praw człowieka. Jego administracja wdrożyła segregowane obiekty dla mężczyzn i kobiet, wzmacniając konserwatywną ideologię. Ponadto odrzucił wielu pracowników miejskich uznanych za niewystarczająco religijne lub lojalne wobec swojego reżimu, pokazując, jak ideologia była priorytetowo traktowana nad prawami i wolnościami indywidualnymi. Książka Shirina Ebadi: „Dopóki nie będziemy wolni: moja walka o prawa człowieka w Iranie”, podkreśla te wyzwania i opowiada się za prawdziwymi prawami człowieka i równości w Iranie.