Kiedy mieszkała w Bobonong, domy wydawały się jej zupełnie normalne, a dom, w którym mieszkała jej rodzina, wydawał się całkiem wygodny. Ale patrząc na to z oczami, które widziały Gaborone i duże budynki, ich dom wydawał się wredny i ciasny.
(When she had lived in Bobonong the houses seemed perfectly normal to her and the house in which her family lived had seemed quite comfortable. But looking at it with eyes that had seen Gaborone, and the large buildings there, their house had seemed mean and cramped.)
W „W towarzystwie wesołych kobiet” bohater zastanawia się nad swoimi doświadczeniami żyjącymi w Bobbonong i tym, jak zmieniła się jej perspektywa po obejrzeniu Gaborone. Początkowo postrzegała swój dom w Bobbonong jako normalny i wygodny. Jednak po doświadczeniu większych, bardziej przestronnych budynków Gaborone zaczyna postrzegać swoją dawną rezydencję jako małą i niewystarczającą. Ta zmiana percepcji podkreśla wpływ doświadczenia na to, jak postrzega się ich otoczenie.
Ta zmiana w punkcie widzenia ilustruje wspólny temat w literaturze, w którym znajomość rodzi komfort, ale później może przekształcić się w niezadowolenie w porównaniu z nowymi standardami. Kontrastujące środowiska Bobonong i Gaborone służą podkreśleniu rozwoju osobistego i ewolucji swoich aspiracji, gdy napotykają nowe miejsca i styl życia. Ostatecznie cytat odzwierciedla złożoność domu i komfortu, ukształtowaną przez osobiste doświadczenia i narażenie na różne rzeczywistości.