Kiedy starczy pacjent budzi się rano i prosi o matkę, przypomina mu, że już dawno nie żyje, że ma ponad osiemdziesiąt lat i mieszka w domu rekonwalescencji, a to jest 1992, a nie w 1913 roku i że musi zmierzyć się z rzeczywistość i fakt, że to
(When the senile patient awakens in the morning and asks for his mother, remind him that she is long since dead, that he is over eighty years old and living in a convalescent home, and that this is 1992 and not 1913 and that he must face reality and the fact that)
W „skaneru Filipa K. Dicka” narracja bada złożone interakcje między rzeczywistością a percepcją, szczególnie przez soczewkę starszego pacjenta. Kiedy budzi prośbę o matkę, przynosi to przejmujące przypomnienie o swojej utraconej przeszłości i surowej prawdzie jego obecnej rzeczywistości. Brutalna konfrontacja z czasem i pamięcią podkreśla ból związany z odłączeniem się zarówno od siebie, jak i bliskich.
Ten moment nie tylko podkreśla walki starzenia się, ale także odzwierciedla szersze tematy tożsamości i istnienia w powieści. Naleganie o przypomnienie pacjentowi o jego obecnej sytuacji stanowi tendencję społeczną do narzucania trudnych rzeczywistości tym, którzy są wrażliwi, pokazując często okrutny charakter konfrontacji z własnym upadkiem i upływem czasu.