Kiedy jesteśmy najbardziej samotni, kiedy przyjmujemy samotność innej osoby.
(When we are most alone is when we embrace another's loneliness.)
Cytat z „The Time Keeper” Mitcha Alboma mówi o głębokim połączeniu, które może się pojawić w czasach samotności. Sugeruje to, że kiedy jednostki znajdują się w najgłębszych chwilach izolacji, często rozwijają większą empatię dla innych, którzy doświadczają podobnych uczuć samotności. To wspólne zrozumienie może wspierać powiązania, które oświetlają ludzkie doświadczenie i zwiększają nasze współczucie dla siebie.
Zasadniczo cytat zachęca do refleksji nad naturą samotności i jej roli w naszych związkach. Oznacza to, że uznanie naszej własnej samotności pozwala nam rozpoznać i potwierdzić walki innych. W konsekwencji, w tych spokojnych momentach, kiedy czujemy się najbardziej oderwani, możemy znaleźć siłę w wyciągnięciu ręki i obejmowania innych, tworząc wspólne poczucie przynależności na tle samotności.