Masz się nawzajem, myślał Isabel, ale to było wystarczyło? Nawet gdy ktoś był zakochany, nie wystarczyło po prostu mieć drugą osobę - nie, jeśli jedna potrzebna stymulacja. Firma tylko jednej osoby mogłaby być uspokajająca, czy mogłaby powstrzymać samotność, ale czy wystarczy przez trzy miesiące?
(You have each other, thought Isabel.But was that enough? Even when one was in love, it was not really enough just to have the other person - not if one needed stimulation. The company of just one person could be reassuring, could stave off loneliness, but would it be enough for three months?)
W „właściwym podejściu do deszczu” Isabel zastanawia się nad złożonością miłości i towarzystwa. Chociaż przyznaje, że posiadanie innej osoby może zapewnić pociechę i złagodzić samotność, pyta, czy to poczucie bezpieczeństwa jest wystarczające na dłuższą metę. Pomysł, że spełnienie emocjonalne wymaga więcej niż jednej osoby, rezonuje w jej myślach.
Gdy Isabel zastanawia się nad nadchodzącym trzymiesięcznym separacją, uważa potrzebę stymulacji i zaangażowania poza zwykłym towarzystwem. Ta introspekcja podkreśla skomplikowaną równowagę między miłością a dążeniem do głębszych powiązań, które mogą odżywić ducha, sugerując, że prawdziwa satysfakcja w związkach często wymaga czegoś więcej niż tylko bycie razem.