W „Lone Wolf” Kathryn Lasky, Gwynneth ma głęboki wgląd z Faolanem na temat natury czasu. Zamiast postrzegać czas jako mierzalny byt, zachęca go do doceniania tego poprzez otaczające ich piękno. Ta perspektywa skupia się na tym, ile czasu minęło na doświadczenia i cechy, które sprawiają, że czas ma znaczenie. Obrazy księżyca i jego światło przywołuje zrozumienie, że momenty są definiowane przez ich rezonans emocjonalny, a nie czas trwania.

Gwynneth podkreśla znaczenie uchwycenia esencji doświadczeń - jak sposób, w jaki światło księżyca tworzy czarujące cienie. Ta jakość czasu staje się utrzymującym wspomnieniem, które wzbogaca życie. Służy jako przypomnienie, że nasze najbardziej cenione chwile nie ograniczają się do godzin lub dni, które zajmują, ale zamiast tego są kształtowane przez trwałe wrażenia, które pozostawiają. Nacisk kładziony jest na wycenę piękna i znaczenia naszych doświadczeń na uproszczony pomiar czasu.