Naguib Mahfouz'un "Harafish" in bu pasajında, kahraman, çevresini tüketen derin bir boşluk duygusu yaşar. Düşündüğü gibi, güneş ışınlarına tırmanma, çiğ içinde çözülme veya rüzgar sürme, mevcut durumundan aşkınlık ve kurtuluş arzusunu vurgulayarak bu duygudan kaçmak ister. Bu özlem, yaşamda anlam ve bağlantı için evrensel bir arayışı yansıtır.

Bununla birlikte, bu boşluk duygusunun ortasında, karakter içeriden güven verici bir ses duyar, bu da boşluk zamanlarında bile yardımsever bir kuvvetin varlığında teselli bulabilir. Bu ses, boşluğun sonunda "en merhametli, en görkemli akışların akışları" ile sembolize edilen zarafet ve cömertlikle doldurulacağını gösteren umudu iletir. Bu ikilik, umutsuzluk ile konfor ve doyum getiren ilahi müdahale olasılığı arasındaki mücadeleyi yakalar.