Bu güçlü günahlarda ne kadar çok düşünülürsem, pişmanlığım ne kadar çok açıklaması o kadar büyük. Bazen şımarık olmayan mistik hareketleri ve jestleri vardır ve balina gerçekten bu araçları zeka ve zeka ile evrene konuşur. Ve balinanın hareketlerinin hepsi tuhaflıkla doludur. Ondan habersizim ve asla cahil olmayacağım. Ve onu tanımıyorsam, başını nasıl anlayabilirim? O zaman - ve bu daha fazla - yüzü olmadığında yüzünü nasıl fark etti? Bana öyle geliyor ki: geçmişlerimi göreceksin, günahımı göreceksin, ama yüzüm görmeyeceksin! Ama arka planın arka kısımlarını gösteremem ve yüzünden daha az olursa olsun, tekrar yüzü olmadığını söylüyorum.
(The more I am contemplated in this mighty sins, the more my regret, the greater its description. He sometimes has mystical movements and gestures that are not spoiled, and the whale really speaks these means to the universe in intelligence and acumen. And the movements of the whale are all filled with strangeness. I am ignorant of him and I will never be ignorant. And if I do not even know him, how can I understand his head? Then - and this is more - how did he realize his face when he does not have a face? It seems to me that he says: You will see my backgrounds, you will see my sin, but my face you will not see! But I can't show the back parts of the background, and whatever it is less than his face, I say again that he has no face.)
Alıntı, günahın doğası ve özellikle balina tarafından somutlaşan varoluş gizemeliği ile ilgili derin bir pişmanlık ve tefekkür duygusunu yansıtır. Anlatıcı, balinanın gelişen bir anlayışını ifade eder, onu hem mistik hem de garip hareketlerle kendi benzersiz bir şekilde iletişim kuran bir varlık olarak algılar. Bu karmaşıklık, anlatıcı bu kadar geniş ve esrarengiz bir varlığı anlamanın derin doğası ile boğuştuğu için cehaletin kabulüne yol açar.
Dahası, anlatıcının balinanın özünü anlama mücadelesi, günahlarını ve arka planını görebilse de, bir "yüz" ile temsil edilen gerçek kimliğin gizli kaldığı fikriyle vurgulanır. Yüzü olmayan balinanın bu metaforu, insanlık anlayışının sınırlamalarının ve insanlık ile doğanın veya varlığın genişliği arasında var olan Körfez'in altını çizmektedir. Nihayetinde, pasaj algı temalarını, bilinmeyen ve bu tür büyük kavramlarla boğuşmakla birlikte gelen merak duygusunu araştırıyor.
