Neredeyse her gün öğrencilerim bu tür hikayeleri anlatacaklardı. Onlara güldük ve daha sonra kızgın ve üzgün hissettik, ancak onları partilerde ve bardak kahvelerde, ekmek çizgilerinde, taksilerde sonsuza dek tekrar ettik. Sanki bu hikayeleri anlatmanın saf eylemi bize onlar üzerinde biraz kontrol verdi; Kullandığımız kullanımdan kaldırıcı tonu, jestlerimiz, histerik kahkahalarımız bile hayatlarımız üzerindeki tutuşlarını azaltmış gibi görünüyordu.
(Almost every day, my students would recount such stories. We laughed over them, and later felt angry and sad, although we repeated them endlessly at parties and over cups of coffee, in breadlines, in taxis. It was as if the sheer act of recounting these stories gave us some control over them; the deprecating tone we used, our gestures, even our hysterical laughter seemed to reduce their hold over our lives.)
"Tahran'daki Lolita'yı Okuma" da Azar Nafisi, öğrencilerinin mizah ve umutsuzlukla dolu kişisel hikayelerini sık sık nasıl paylaştıklarını yansıtıyor. Bu masallar çeşitli ortamlarda paylaşıldı ve hem eğlence hem de keder kaynağı haline geldi. Bu hikayeleri anlatma eylemi, öğrencilerin duygularını ifade etmelerini sağladı ve karşılaştıkları zor gerçeklerle yüzleşmek için bir alan yarattı. Kahkahalarla, deneyimlerinin ağırlığıyla başa çıkmanın bir yolunu buldular.
Nafisi, deneyimlerini genellikle kendi kendine sallanan bir tonla anlatma biçimlerinin duygusal etkilerinin azaltılmasına yardımcı olduğunu vurgular. Mücadelelerini mizahi bir ışıkla anlatarak, hikayeleri üzerinde bazı ajansları geri alabildiler. Comparaderie anlarıyla iç içe geçen bu süreç, karşılaştıkları zorlukların ortasında hayatlarını işlemelerini sağladı ve zor zamanlarda hikaye anlatımının terapötik gücünü vurguladı.