Ve sonra kraliçe bütün kalbiyle ağladı. Yapabildiği her yerde savaşan, öldüren ve vahşileştiren zalim ve açgözlü adam için değil. Ama bir şekilde o adama dönüşen çocuk için, çocukluğunu yumuşak elleriyle teselli eden çocuk, ömrünün sonunda korkulu sesiyle ona haykıran çocuk, sanki neden kendi içinde kaybolduğunu merak ediyor, sanki yeniden dışarı çıkmak için çok ama çok geç olduğunu anlamış gibi acı çekiyordu.
(And then the queen wept with all her heart. Not for the cruel and greedy man who had warred and killed and savaged everywhere he could. But for the boy who had somehow turned into that man, the boy whose gentle hand had comforted her childhood hurts, the boy whose frightened voice had cried out to her at the end of his life, as if he wondered why he had gotten lost inside himself, as if he realized that it was too, too late to get out again.)
Kraliçe, zalim ve açgözlü bir adamın yarattığı yıkım için değil, o adama dönüşen çocuk için derinden ağladı. Bir zamanlar kendisini teselli eden, acılarına teselli veren masum çocuğunu kaybetmenin yasını tuttu. Artık karanlık bir figüre dönüşen, eskiden olduğu yumuşak ruhtan çok uzak olan çocuk için kalbi sızlıyordu.
Son anlarında çocuğun korkmuş sesi zihninde yankılandı ve kendi kayıp potansiyelinin farkındalığını yansıtıyordu. İyilik yolundan saptığını çok geç de olsa fark ederek, hayatının gerçekleriyle yüzleşirken anlayış arıyor gibiydi. Kraliçenin gözyaşları, masumiyetten umutsuzluğa uzanan trajik yolculuk içindi ve bu yolda neler kaybettiğinin dokunaklı bir hatırlatıcısıydı.
