Nisan en acımasız ay, T.S. Eliot yazdı, bence {diğer şeylerin yanı sıra}, baharın insanları çıldırttığını kastetti. Çok fazla şey bekliyoruz, vaatleri olan dünya bursları, tüm tutku gerçekten bir kurulum ve kalbimizi bir kez daha kırmaya mahkum ediyoruz. Katılıyorum ve daha fazla ekleyeceğim: kimin umurunda? Her bahar yine de, virajın etrafında, koşulsuz olarak oraya gidiyorum. ... Karanlık günlerin sonu gel, ben neşelisinden daha fazlası. Ben deliriyorum.
(April is the cruelest month, T.S. Eliot wrote, by which I think he meant {among other things} that springtime makes people crazy. We expect too much, the world burgeons with promises it can't keep, all passion is really a setup, and we're doomed to get our hearts broken yet again. I agree, and would further add: Who cares? Every spring I go out there anyway, around the bend, unconditionally. ... Come the end of the dark days, I am more than joyful. I'm nuts.)
"Hayvan, sebze, mucize" kitabında Barbara Kingsolver, T.S. Eliot'un "Nisan ayının en acımasız ay olduğunu" gözlemlemesi, baharın genellikle gerçekçi olmayan beklentiler ve duygusal kargaşa getirdiğini öne sürüyor. Bunu, baharın bol yaşamının hayal kırıklığına yol açabileceğini hatırlatır, çünkü yenileme vaatleri yerine getirilmeyebilir ve kalp ağrısına neden olabilir.
Ancak, bu onaylamaya rağmen, Kingsolver baharın gelişini yürekten kucaklar. Sezonun sevincinin ve canlılığının hayal kırıklığı potansiyelinden daha ağır basmasına inanıyor. Her yıl, duygusal kırılganlığın doğal risklerine rağmen doğal dünyaya derin bir bağlantıyı teyit ederek, bahara geçişi, süreçte mutluluk ve akıl sağlığını bulur.
.