Biz büyüdükçe ve spekülasyon yaparken, beş yaşındaki kızım dikkatle pencereden dışarı baktı. Aniden döndü ve bağırdı, "Anne, anne, ölmedi! Kadınlar hala eşarplarını giyiyorlar." Her zaman Khomeini'nin ölümünü Negar'ın basit açıklamasıyla ilişkilendiriyorum-haklı olduğu için: Kadınların kamuoyunda eşarp giymediği gün ölümünün gerçek günü ve devriminin sonu olurdu. O zamana kadar onunla yaşamaya devam ederdik.
(As we grown-ups talked and speculated, my five-year-old daughter looked intently out of the window. Suddenly she turned around and shouted, "Mommy, Mommy, he is not dead! Women are still wearing their scarves." I always associate Khomeini's death with Negar's simple pronouncement-for she was right: the day women did not wear the scarf in public would be the real day of his death and the end of his revolution. Until then, we would continue to live with him.)
Azar Nafisi'nin "Tahran'daki Lolita Okuma: Kitaplarda Bir Anı" dan bu alıntıda, beş yaşındaki bir kızın derin gözlemi, yazarın Khomeini rejiminin kalıcı etkisini yansıttığı bir lens görevi görüyor. Çocuğun eşarp giyen kadınlar hakkındaki masum sözleri, Homeini tarafından somutlaşan devrimci ideallerin devam eden varlığını vurgular. Özgürlük ve kimlik mücadelesinin sadece politik değil, derin kişisel ve toplumsal olduğunu göstermektedir.
Nafisi, Khomeini’nin etkisinin gerçek sonunun, eşarp giymemeyi seçen kadınlar gibi kültürel uygulamalardaki bir değişiklik ile işaretleneceğini vurgulamaktadır. O gün gelene kadar, devriminin mirası insanların hayatlarını şekillendirmeye devam ediyor. Bu an, umut ve gerçeklik arasındaki gerilimi kapsar, bu da Humeyni fiziksel olarak gitmiş olsa da, ideolojisinin yankılarının günlük yaşamda yerleşik kaldığını gösterir.