Bedenler her yerde, şiddetli ölümün garip tutumlarında, ama bir horlama, bir mırıldanma, dudaklardan bir balonun uçuşunda yaşam mucizesini tezahür ettirir.
(Bodies lay everywhere, in grotesque attitudes of violent death, but manifesting the miracle of life in a snore, a mutter, the flight of a bubble from the lips.)
Kurt Vonnegut Jr.'ın "Oyuncu Piyano" da, canlı görüntüler, bedenlerin trajik kaybı gösteren çeşitli pozisyonlarda dağıldığı bir yıkım sahnesini çağrıştırıyor. Bununla birlikte, bu kaosun ortasında, horlama veya mırıldanma gibi küçük işaretler ölümden ortaya çıktığından, yaşamın paradoksal bir ipucu var, bir şekilde yaşamın ölümün varlığında bile ortaya çıkmaya devam ettiğini gösteriyor.
Bu yan yana, okuyucuları yaşam ve ölüm arasındaki ilişkiyi yansıtmaya davet eder. Vonnegut, en korkunç durumlarda bile, yaşamın özünün devam ettiğini ve ölümün kesinliğiyle ustaca çeliştiğini ima ediyor gibi görünüyor. Dudaklardan çıkan kabarcık, küçük olsa da, şiddetin ortaya çıkmasından önce yaşayan canlılığı hatırlatan geçici varoluş anlarını sembolize eder.