... çocukluğu sırasında Tita, gözyaşlarını ağlamadan gözyaşlarından açıkça ayırt etmedi. Onun için gülmek ağlamanın bir yoluydu. Aynı şekilde, yaşamanın sevincini yeme sevinciyle karıştırdı. Yemek pişirerek hayatı bilen bir kişinin dış dünyayı anlamak kolay değildi.
(...during her childhood Tita did not clearly differentiate tears from laughter from tears from crying. For her, laughing was a way of crying. In the same way he confused the joy of living with the joy of eating. It was not easy for a person who knew life through cooking to understand the outside world.)
Laura Esquivel'in "Çikolata For Çikolatası Like" de Tita, kahkaha ve gözyaşlarının iç içe geçtiği bulanık bir duygu duygusu ile büyür. Onun için sevinç sadece bir mutluluk kaynağı değil, aynı zamanda duygusal manzarasında derin bir karmaşıklık olduğunu gösteren üzüntü deneyimleriyle de bağlantılı. Bu füzyon, yetiştirilmesinin temel insan deneyimlerini nasıl iç içe geçirdiğini ve duygularını belirgin bir şekilde gezdirmesini zorlaştırıyor.
Dahası, Tita’nın gıda ile ilişkisi yaşam anlayışını sembolize ediyor. Yemek pişirme, onun varlığı için ne kadar hayati olduğunu yansıtan sevgi ve duyguları ifade etme aracı olur. Dış dünyayla boğuşurken, mutfak sanatlarıyla olan bağlantısı, gerçekliği algıladığı bir lens haline gelir - mutfağın ötesindeki karmaşıklıklarla karşılaştığında bir meydan okuma.