İçimden bir ses var. Sonsuza dek susturmaya çalıştığım bir ses. Dışarıda olmak, oynamak istediğimde beni çağıran bir ses. Her zaman üzgün olan bir ses. Bu her zaman dehşet vericidir. Bu her zaman karanlık odada, gürültüden, hareketten ve renkten uzakta, zorlayıcı olabilecek her türlü deneyimden uzakta oturmak ister.
(I have a voice inside. A voice that I am forever trying to silence. A voice that calls me in when I want to be out, playing. A voice that is always sad. That is always terrified. That always wants to sit in the darkened room, away from noise and movement and colour - away from any experience that could prove to be challenging.)
Bu alıntı, birçok kişinin kendi iç sesiyle karşılaştığı üzüntü, korku ve izolasyon arzusundan oluşan ısrarlı iç mücadeleyi etkili bir şekilde yansıtıyor. Anksiyete veya depresyon yaşayanlarda derin bir yankı uyandırır ve dış görünüş ile iç savaşlar arasındaki zıtlığı vurgular. Karanlık bir odaya çekilmenin canlı görüntüsü, iç kaosun ortasında insanın konfor ve güvenliğe olan ihtiyacını vurguluyor. Bu tür iç çatışmaların farkına varmak, şefkat ve anlayışı geliştirebilir ve bize zihinsel sağlık sorunlarının genellikle ince ama derin olduğunu hatırlatır. Aynı zamanda bu duygulara değinmenin, destek aramanın ve kişinin kırılganlığını kabul etme konusunda dayanıklılık bulmanın önemini de gösterir.
