"O zaman, şimdi olduğu gibi" diyorum çünkü diğerlerine eşarp uygulayan devrim Mahshid'i yalnızlığından kurtarmadı. Devrimden önce, bir anlamda onun izolasyonundan gurur duyabilirdi. O zaman, fuları inancının bir kanıtı olarak giymişti. Kararı gönüllü bir eylemdi. Devrim fuları başkalarına zorladığında, eylemi anlamsız hale geldi.
(I say "then, as now" because the revolution that imposed the scarf on others did not relieve Mahshid of her loneliness. Before the revolution, she could in a sense take pride in her isolation. At that time, she had worn the scarf as a testament to her faith. Her decision was a voluntary act. When the revolution forced the scarf on others, her action became meaningless.)
Azar Nafisi'nin "Tahran'daki Lolita'yı Okumak: Kitaplarda Bir Anı" nda, Yazar Devrim'in Mahshid'in kimlik ve yalnızlık duygusu üzerindeki etkisini yansıtıyor. Devrimden önce Mahshid, eşarpı kişisel seçiminin ve inancının bir sembolü olarak giydi, bu da ona izolasyonuyla gurur duydu. Devrimci güçler, daha sonra kişisel bir vasiyetten ziyade zorunlu bir sembol haline geldiği için seçiminin anlamını değiştirdi.
Rejim diğerlerini eşarpları benimsemeye zorladıkça, Mahshid'in bireyselliği azaldı ve daha önce anlamlı kararı önemini kaybetti. Bu değişim, zorunlu uygunluğa eşlik edebilecek boşluğu vurgular ve devrimin yalnızlığı hafifletmek yerine Mahshid için nasıl yoğunlaştırdığını gösterir. Gönüllü ifadeden zorunlu dayatmaya geçiş, siyasi kargaşa karşısında kişisel kimliğin karmaşıklıklarını ortaya koymaktadır.