Hepimiz, hayatımızın en özel köşelerine sürekli giren ve bize acımasız kurgularını uygulayan totaliter bir rejimin keyfi doğasının kurbanıydık. Bu kural İslam'ın kuralı mıydı? Çocuklarımız için hangi anılar yaratıyorduk? Bu sürekli saldırı, bu kalıcı nezaket eksikliği, beni en çok korkutan şeydi.
(We were all victims of the arbitrary nature of a totalitarian regime that constantly intruded into the most private corners of our lives and imposed its relentless fictions on us. Was this rule the rule of Islam? What memories were we creating for our children? This constant assault, this persistent lack of kindness, was what frightened me most.)
"Tahran'daki Lolita'yı Okuma" da Azar Nafisi, kişisel yaşamları istila eden ve vatandaşlarına çarpık anlatıları zorlayan totaliter bir rejimin yarattığı baskıcı çevreye yansır. Bu baskıcı kuralın gerçekten İslami olarak sınıflandırılamayacağını, dini ilkeler ve böyle bir rejim altında yaşamın gerçekliği arasındaki uyumsuzluğu vurgulayabileceğini sorguluyor. Bu, mirasın gelecek nesiller için bırakılması için derin bir endişe yaratıyor.
Nafisi'nin anlatısı, rejimin acımasız zulmüne ve şefkat eksikliğine dayanan derin bir korku duygusu ortaya koyuyor. Bireysel özgürlüklere olan bu kalıcı saldırı, kimliğinin ve değerlerinin tam özünde, bu tür acı içinde çocukları için şekillendirilen anıları ve idealleri düşünmesini istedi. Acımasız kontrol ve nezaket eksikliği, totaliter bir kural altında yaşamın en korkunç yönleri olarak ortaya çıkar.