İnsanların neden {futbol} oynadığını anlıyorum. ... Oyunu nasıl konuşacağımı bile öğrendim. Çöp konuşan tenli konuşmanın tam tersiydi. Sanırım onu aramak zorunda kalacaksın. İyi bir şey yaptıysanız, mükemmeldi; Parlaktan daha az bir şey işe yaramazdı; Hepiniz birlikte işe yaramaz olsaydı, çöptünüz; Ve eğer bir kişi yine de işe yaramaz hale gelen parlak bir şey yaparsa, herkes 'Oh, şanssız!' - 216
(I understand why people play {soccer}. ... I even learned how to talk the game. It was the opposite of trash talking-tidy talking. I suppose you'd have to call it. If you did something good, it was brilliant; something less than brilliant was useless; if all of you were useless together, you were rubbish; and if a person did something brilliant that nonetheless became useless, everyone cried, 'Oh, unlucky!' – 216)
"Paris to the Moon" da Adam Gopnik, başlangıçta kendisine yabancı görünen bir spor olan futbolu anlama yolculuğunu yansıtıyor. Sadece kuralları öğrenmekle kalmayıp aynı zamanda hayranların ve oyuncuların iletişim kurmak için kullandıkları benzersiz dili de benimsediğini, oyuna nasıl daldığını anlatıyor. Bu katılım, övgü ve eleştirilerin oyuncular ve destekçiler arasında bir dostluk duygusu taşıyan belirli terimlerle verildiği spordaki farklı performans seviyelerini takdir etmesine izin verdi.
Gopnik, "parlak", "işe yaramaz" ve "çöp" gibi terimlerin değişen derecelerde başarı ve başarısızlık gösterdiği bu dil kültürünün nüanslarını vurgular. Bu ifadelerin topluluk yönünü vurgular, hayranlar ve oyuncular toplu olarak oyunun duygusal yüksek ve düşük seviyelerinde gezinir. "Şanssız" terimi, futbolda başarı ve başarısızlık arasındaki ince çizginin bir hatırlatıcısı olarak hizmet eder, sporda şansın rolünü kabul ederken beceriye saygıyı kapsar. Bu ilgi çekici gözlem, futbolu çevreleyen zengin dil goblenini sergiliyor ve insanları ortak bir tutku ile bir araya getiriyor.