Bu gündelik, kişisel olmayan bu kadar çok acıyı motive eden cesaret değildi; Özel bir korkaklık markası, yıkıcı bir savunma mekanizması, başkalarını en korkunç deneyimleri dinlemeye zorlayan ve yine de onları empati anını inkar etti: benim için üzülmeyin; Hiçbir şey benim için çok büyük değil. Bu hiçbir şey, gerçekten hiçbir şey.
(It wasn't courage that motivated this casual, impersonal manner of treating so much pain; it was a special brand of cowardice, a destructive defense mechanism, forcing others to listen to the most horrendous experiences and yet denying them the moment of empathy: don't feel sorry for me; nothing is too big for me to handle. This is nothing, nothing really.)
"Tahran'da Lolita okuma", Azar Nafisi bazı bireylerin travmalarına görünen bir müfreze ile hitap etme şeklini yansıtıyor. Bu davranışın cesaretten değil, eşsiz bir korkaklık biçiminden kaynaklandığını savunuyor. Acılarını otantik bir şekilde ifade etmek yerine, deneyimlerini rahat bir şekilde sunarlar, bu da başkalarını herhangi bir empati veya anlayış davet etmeden zorluklarıyla etkileşime girmeye iter.
Nafisi, bireyler dayanma yeteneklerini ilan ederek, acılarının yönetilebilir olduğunu ilan ettikleri için bu mekanizmanın güvenlik açığına karşı bir duvar olarak hizmet ettiğini ileri sürmektedir. Bunu yaparak, başkalarına empati kurma fırsatını inkar ederler, hem izole edebilecek hem de zarar verebilecek bir kopukluk yaratırlar. Bu yorum, insan etkileşiminin duyguların ifadesi ve mücadeleler arasında bağlantı özlemi konusunda kritik bir yönünü vurgulamaktadır.