Diğer insanlar merhaba ya da hoşçakal diyor! Ne yaparsak yapalım her zaman söyleriz, affedersiniz. ' Ellerini fırlattı. 'Artık özür dilerim! Yani biz fakiriz! Pekala, biz fakiriz! Bu Amerika! Ve Amerika, insanların fakir olduğu için özür dilemeleri gereken bu üzgün dünyada bir yer. Amerika'daki soru olmalı, bu adam iyi bir vatandaş mı? Dürüst mi? Kendi kilosunu çekiyor mu?
(Other people say, Hello or Goodbye! We always say, Excuse me, no matter what we're doing.' He threw up his hands. 'No more apologies! So we're poor! All right, we're poor! This is America! And America is one place in this sorry world where people shouldn't have to apologize for being poor. The question in America should be, Is this guy a good citizen? Is he honest? Does he pull his own weight?)
Kurt Vonnegut Jr.'ın "Tanrı sizi korusun, Bay Rosewater" da, kahraman yoksulluk ile ilgili toplumsal normlarla hayal kırıklığı ifade ediyor. Diğerleri hoşgörüyle birbirlerini selamlarken, topluluğunun genellikle finansal mücadeleleri için özür dilemeye mecbur hissettiğini vurgular. Bu, Amerika'da ekonomik statünün utanç ve yetersizlik duygularına yol açabileceği daha derin bir konuya değiniyor. Karakterin patlaması, bu toplumsal baskıları reddetme ve gerçeklerini pişmanlık duymadan kucaklama arzusunu yansıtıyor.
Dahası, odağın servet değil, bireylerin karakteri ve katkıları üzerinde olması gerektiğini savunuyor. Anlatı, fakir olmanın, dürüstlük, vatandaşlık ve kişisel sorumluluk değerlerinin öncelikli olması gereken Amerika gibi bir ülkede utanç kaynağı olmaması gerektiğini vurgulamaktadır. Bu perspektif, başarı konusundaki geleneksel görüşlere meydan okuyor ve insanlık onurunun finansal durumun ötesinde daha şefkatli bir anlayışını teşvik ediyor.