Büyümenin en kötüsü bu ve bunu anlamaya başlıyorum. Çocukken çok istediğiniz şeyler, onları elde ettiğinizde size o kadar da harika gelmiyor
(That's the worst of growing up, and I'm beginning to realize it. The things you wanted so much when you were a child don't seem half so wonderful to you when you get them)
"Anne of Green Gables"tan alıntı, büyümenin ortak bir gerçeğini vurguluyor: Yetişkinliğe sıklıkla eşlik eden hayal kırıklığı. Çocukken, bize mutluluk ve doyum getireceğine inanarak sıklıkla belirli şeylerin özlemini çekeriz. Ancak, sonunda bu arzulara ulaştığımızda, aynı çekiciliğe sahip olmazlar, bu da hayal kırıklığı hissine ve isteklerimizin yeniden değerlendirilmesine yol açar. Bu olgunluğun karmaşıklığını ve onunla birlikte gelen perspektif değişimini yansıtıyor.
L.M. Montgomery, büyümenin acı-tatlı yolculuğuna değinen bu alıntıda insan doğasına dair dokunaklı bir gerçeği yakalıyor. Bize çocukluk arzularının heyecanının ve sadeliğinin sönüp gidebileceğini, tatmin ve tatmin hakkındaki daha derin gerçekleri ortaya çıkarabileceğini hatırlatır. Yaşlandıkça mutluluğun çocukluk hayallerimizi gerçekleştirmekte değil, hayatta gerçekten neyin önemli olduğunu anlamakta yattığını görebiliriz.
