Papaz günah işledi ve iyiydi. Sağduyu ona yalan söylemenin ve görevden kaçmanın günah olduğunu söyledi. Öte yandan, herkes günahın kötü olduğunu ve hiçbir iyinin kötülükten gelemeyeceğini biliyordu. Ama iyi hissetti; Olumlu bir şekilde muhteşem hissetti. Sonuç olarak, mantıklı bir şekilde yalan söylemenin ve görevden kaçmanın günah olamayacağını izledi. Papaz, ilahi bir sezgi anında, koruyucu rasyonalizasyonun kullanışlı tekniğine hakim olmuştu ve keşfi ile heyecanlandı. Mucizevi.
(The chaplain had sinned, and it was good. Common sense told him that telling lies and defecting from duty were sins. On the other hand, everyone knew that sin was evil and that no good could come from evil. But he did feel good; he felt positively marvelous. Consequently, it followed logically that telling lies and defecting from duty could not be sins. The chaplain had mastered, in a moment of divine intuition, the handy technique of protective rationalization, and he was exhilarated by his discovery. It was miraculous.)
Catch-22'deki papaz, kendi eylemlerini yansıtırken günah ve ahlak kavramıyla boğuşur. Yalan söylemenin ve sorumluluklarını terk etmenin günah olarak kabul edildiğini kabul eder, ancak günah anlayışıyla doğal olarak kötü olarak çelişen bir sevinç ve tatmin duygusu yaşar. Bu iç çatışma, insan deneyiminin karmaşıklığını vurgulayarak inançları ve ahlakın doğası ile daha derin bir mücadele ortaya koyuyor.
Bir içgörü anı sayesinde, papaz davranışlarını rasyonalize ederek kendini iyi hissettirirse, eylemlerinin gerçekten günahkar olamayacağına ikna eder....