Az önce tanık olduğum sahne {okyanusta sevişen bir çift} birçok anıyı geri getirdi - yaptığım şeylerden değil, yapamadığım, saatlerce boşa harcadığım ve sonsuza dek kaybettiğim şeyleri kaybetti çünkü zaman hayatımın çoğunu yedi ve asla geri alamam. Yeoman'ı kıskandım ve aynı anda kendim için üzüldüm, çünkü onu tüm mutluluğumu sıkıcı kılan bir anda görmüştüm.
(The scene I had just witnessed {a couple making love in the ocean} brought back a lot of memories – not of things I had done but of things I had failed to do, wasted hours and frustrated moments and opportunities forever lost because time had eaten so much of my life and I would never get it back. I envied Yeoman and felt sorry for myself at the same time, because I had seen him in a moment that made all my happiness seem dull.)
Anlatıcı, okyanusta sevişen bir çift gözlemlerken, kendi hayatına derin yansımalar uyandıran bir sahne olan dokunaklı bir an yaşar. Bu manzara pişmanlık duyguları getiriyor, çünkü farkına varılmamış anları vurguladığını ve geçmişindeki fırsatları kaybettiğini fark ediyor. Hayal kırıklığı içinde harcanan saatleri ve zamanın geri dönülmez bir şekilde neşe olanaklarını geri döndürmez bir şekilde götürdüğünü fark eder.
Çiftin mutluluğu için kıskançlığının ortasında, kendine acıma duygusu ile boğuşur. Bağlantılarının canlılığı, kendi varlığıyla tam bir tezat oluşturur ve hayatının karşılaştırma ile ne kadar sıradan hissettiğini ortaya çıkarır. Yeoman'ın keyifli anının, kaçırdığı şeyi sürekli hatırlattığını hissederek, kaymış canlı deneyimleri geri alabilmesini istiyor.