Birini boğmak için bir conter veya bir ön koltuktan atlamaya hazır olduğunuz ayda en az üç dakika var: Fransa Télecom'da önünde tezgahta bulunan faks kurdelelerini vermeyecek kadın çünkü Onları bilgisayar envanterinde bulamıyor ... Yorgun hamile bir kadının otobüsün ön kapısından çıkmasına izin vermeyecek otobüs şoförü {Saf kanlı fikirlilikten arkadan çıkmanız gerekiyor {. ... Benim sorunum, bir Fransız gibi düşünüyorum: Her karşılaşmayı Satus'taki bir yarışmaya dönüştürüyorum ve kaybettiğimde öfkeleniyorum. –100
(There are at least three moments a month when you are ready to leap across a conter or a front seat to strangle someone: the woman at France Télecom who won't give you the fax ribbons that are there on the counter in front of her because she can't find them on the computer inventory ... the bus driver who won't let an exhausted pregnant woman out the front door of the bus {you're suppose to exit from the rear} from sheer bloody-mindedness. ... My trouble is that I think like a Frenchman: I transform every encounter into a competition in satus and get enraged when I lose it. –100)
Adam Gopnik'in "Paris to the Moon" da, günlük etkileşimlerde, özellikle Paris'te karşılaşılan sık sık hayal kırıklıklarını yansıtıyor. Fransa Télécom'da yararsız bir çalışan veya sert bir otobüs şoförü gibi yoğun sıkıntıyı kışkırtan anlar hakkında fıkralar paylaşıyor. Bu örnekler, sıradan durumlarda güçsüz hissederek bireylerin daha büyük bir temasını vurgular ve saldırganlık üzerinde çözülebilecek duygusal bir tepkiye yol açar.
Gopnik, bu deneyimlerin kültürel bir zihniyetle nasıl şekillendiğini de araştırıyor. Etkileşimleri rekabetçi olarak görme eğilimini, özellikle de beklentileri karşılanmadığında tahrişini daha da kötüleştiren sosyal statü açısından açıklıyor. Bu bakış açısı, oyundaki daha derin psikolojik mekanizmaları ortaya çıkarır ve görünüşte önemsiz anların kültürel normlara ve kişisel değerlere dayalı güçlü duyguları nasıl uyandırabileceğini gösterir.