Daha önce hiç fark etmediğim sokakların çöplerinde bir güzellik vardı; Vizyonum bozulmuş olmaktan ziyade keskin görünüyordu. Ben yürürken bana düzleştirilmiş bira kutuları ve kağıtları ve yabani otlar ve önemsiz postaların rüzgar tarafından desenlere düzenlenmiş gibi görünüyordu; Bu kalıplar, bunları incelediğimde, bir görsel dil içerecek şekilde dağıtılmıştır.
(There was a beauty in the trash of the alleys which I had never noticed before; my vision seemed sharpened, rather than impaired. As I walked along it seemed to me that the flattened beer cans and papers and weeds and junk mail had been arranged by the wind into patterns; these patterns, when I scrutinized them, lay distributed so as to comprise a visual language.)
Philip K. Dick'in "Radyo Ücretsiz Albemuth" da, anlatıcı, sokakların atılan eşyalarında gözden kaçan güzelliği gözlemlerken algıda derin bir değişim yaşıyor. Bir zamanlar sadece çöp gibi görünen şey, çevreye daha derin bir bağlantı ortaya çıkararak sanatsal bir düzenlemeye dönüşüyor. Perspektifteki bu değişim, düzleştirilmiş bira kutularında, kağıtlarda ve diğer kalıntılarda görsel şiiri görmesini sağlar, bu da güzelliğin en beklenmedik yerlerde bulunabileceğini düşündürür.
Bu netlik anı, kişinin bakış açısının gerçekliği nasıl değiştirebileceğini ve her şeyin birbirine bağlılığını, hatta çöpleri vurguladığını gösterir. Anlatıcının keskinleştirilmiş vizyonu, kentsel yaşamın kaosuyla konuşulan bir "görsel dil" algılamasını sağlar. Bu deneyim sayesinde Dick, okuyucuları günlük çevrelerini yeniden gözden geçirmeye ve içlerinde var olan güzellik potansiyelini tanımaya davet ederek bizi daha yakından bakmaya ve sıradan anlam bulmaya çağırıyor.