Philip K. Dick'in "Radyo Ücretsiz Albemuth" da, anlatıcı, sokakların atılan eşyalarında gözden kaçan güzelliği gözlemlerken algıda derin bir değişim yaşıyor. Bir zamanlar sadece çöp gibi görünen şey, çevreye daha derin bir bağlantı ortaya çıkararak sanatsal bir düzenlemeye dönüşüyor. Perspektifteki bu değişim, düzleştirilmiş bira kutularında, kağıtlarda ve diğer kalıntılarda görsel şiiri görmesini sağlar, bu da güzelliğin en beklenmedik yerlerde bulunabileceğini düşündürür.
Bu netlik anı, kişinin bakış açısının gerçekliği nasıl değiştirebileceğini ve her şeyin birbirine bağlılığını, hatta çöpleri vurguladığını gösterir. Anlatıcının keskinleştirilmiş vizyonu, kentsel yaşamın kaosuyla konuşulan bir "görsel dil" algılamasını sağlar. Bu deneyim sayesinde Dick, okuyucuları günlük çevrelerini yeniden gözden geçirmeye ve içlerinde var olan güzellik potansiyelini tanımaya davet ederek bizi daha yakından bakmaya ve sıradan anlam bulmaya çağırıyor.