Her zaman tebeşir çemberinin dışında biri vardı. Paraya ihtiyaç duyan biri, boğmaca olan bir oğlu olan biri ya da sonsuza dek uyumak isteyen biri, ağzında savaşın bok tadına dayanamadı ve yine de onu bilgilendirmek için dikkat çekti: "Her şey normal, albay". Ve normallik tam olarak bu sonsuz savaşın en korkutucu kısmıydı: hiçbir şey olmadı.
(There was always someone outside of the chalk circle. Someone who needed money, someone who had a son with whooping cough, or someone who wanted to go off and sleep forever because he could not stand the shit taste of war in his mouth and who nonetheless, stood at attention to inform him: "Everything normal, Colonel." And normality was precisely the most fearful part of that infinite war: nothing ever happened.)
Alıntı, yaygın umutsuzluk duygusunu ve savaş sırasında ağır yaşam yükünü yansıtır. Güvenlik "tebeşir çemberi" dışındaki bireylerin krizlerle nasıl uğraştığını - finansal zorluk, hastalık veya çatışmanın duygusal ücretleri olduğunu göstermektedir. Her karakter, acılarına rağmen, genellikle kendi refahları pahasına normallik cephesine bağlı kalması gereken insanların karşılaştığı durgun olmayan mücadeleleri temsil eder.
“Normal, Albay” ifadesi, 'normal' teriminin kaos ortasında statükonun ürpertici bir göstergesi haline geldiği savaş zamanı varlığının ironisini kapsar. Savaş rutinine gömülü olan korkuya işaret eder, sürekli bir çatışma durumunda, en göz korkutucu yönün, hiçbir şeyin değişmediği ve acının durmadan devam ettiği yaşamın durgunluğu olduğunu düşündürür. Normallik hakkındaki bu yorum, devam eden travmaya eşlik edebilecek, romanın yalnızlık temalarını ve insan durumunu güçlendirebilecek duygusal uyuşmayı vurgulamaktadır.